บทกลอนแห่งกำลังใจ !!!

admission

1 ปี บอกตัวเอง ว่า ขอเพียง 1 ปีเท่านั้น


บังคับตัวเองกับเวลาที่หมดในแต่ละวัน

อยู่กับที่สิ่งที่ตัวเอง ยืนยัน และสัญญา

สัญญา ว่า จะทำอะไร ทำให้ได้

ล่องลอย ตอนนี้ไป อีกหน่อยตัวเองจะเหว่หว้า

นับหมื่น นับแสน ตรากตรำ ต่างโรยรา

เวลาที่ผ่านไปผ่านมา นั้นมีค่า เธอไม่เห็นหรือไม่ใส่ใจ

ยืนยัน กับตัวเองได้แล้ว

ว่าหัวใจของเธอ แน่วแน่สักแค่ไหน

ไม่มีสิ่งใดที่จะสูงเกินกว่าตัวเราไป

อยู่กับสิ่งที่ตั้งใจ ไม่ใช่ อยู่กับความฝันที่ตั้งเอง

ไม่ใช่ เราคนเดียวที่ตรากทุกข์

แต่เราเป็นหนึ่งในหลายคน ที่มีความสุขบนทุกข์ได้

ไม่ทรมานเลย หากเทียบกับความฝันที่ตั้งใจ

ถูกโอบล้อมด้วยความยิ่งใหญ่ ทุกข์ใดๆ มันก็ไม่มี

พยายามที่สุดแล้วไม่สำเร็จ

ย่อมดีกว่าสำเร็จแต่ไม่พยายามรู้แค่นี้

จงใช้ความพยายามทั้งหมดที่เธอนั้นมี

ท้าทายกับความสำเร็จ เร็วๆนี้ อีกไม่ไกล

เธอต้องไม่ล้ม ต้องไม่ยอมแพ้

อย่าสนใจอะไรกับสิ่งที่ แย่ๆ มั่นคงเข้าไว้

ตอนนี้สู้ สู้กับตัวเอง สู้ให้ขาดใจ

ผลจากการสู้ของใจ ออกหัวหรือ ก้อย ..ก็ยิ้มให้มัน

บทกลอนจากเว็บ www. dek-d.com

Marc Veyrat, poète cuisinier
Ce créateur impétueux atteint des cimes de légèreté et de finesse en revisitant la cuisine paysanne de son enfance. Son secret ? Les plantes sauvages de ses montagnes savoyardes.
Homme de racines paysannes, d’audace et d’intuition, Marc Veyrat est une figure de proue de la création culinaire mondiale. Sa cuisine, tout en paradoxe, est à la fois terrienne et poétique. "Il faut que la cuisine détonne et étonne", aime-t-il à souligner. Coiffé de son légendaire sapé noir ("chapeau" en savoyard), il parcourt lui-même la montagne à la recherche d’herbes, de racines, de fleurs sauvages, qui donnent à ses menus des saveurs absolument uniques : œuf aromatisé au lichen, canard parfumé à la myrrhe, lapin au goût de paille, coquille Saint-Jacques au pistil de crocus des neiges...
Si les saveurs sont complexes, la construction est simple : un assemblage de trois produits, rarement plus, mais tous rigoureusement sélectionnés. Autodidacte issu d’une lignée de onze générations de paysans, Marc Veyrat hisse la cuisine de ses aïeux, autrefois rustique, vers des cimes de légèreté et d’originalité : ni farine, ni huile, ni beurre n’entrent dans ses sauces.
Tel un berger moderne, il entreprend chaque année sa transhumance culinaire. Quand l’hiver approche, il quitte sa vaste auberge bleutée de l’Eridan, au bord du lac d’Annecy, et monte à Megève. Dans la célèbre station de sports d’hiver, il emménage dans La Ferme de mon père, magnifique chalet en bois où il a reproduit le décor de son enfance. Fait rarissime, les deux établissements ont obtenu les honneurs suprêmes du guide Michelin : trois étoiles.
Par Emmanuel Thévenon, journaliste

Le pays de Salbertrand a appartenu au Dauphiné et à la France jusq’au passage aux Savoia en 1713.L’église de la Parroisse est dediée à Saint Jean Baptiste et elle date autour du XIV-XV siécle et ses frésques représentent surement la part la plus importante du Pays. Dans le centre du pays on peut admirer plusieures fontaines en pierre et dans la place S,Rocco il y a une très belle fontaine du 1524 Les anciens hameaux qui entourent Salbertrand représentent parfaitement l’architécture montaine de la Vallée, en bois et pierre. Dans l’Ecomusée Colombano Romean on trouve les témoignages du travail et des anciennes traditions: la cave de pierres, l’ancien moulin, la charbonnière et un ancien four.